Man, man, wat heb ik afgezien vandaag. En wat heb ik genoten!

​

Doel van de uitstap vandaag was de Pastoruri glacier, gelegen op 5200 m hoogte. Het was een droom van mij om een gletcher van dichtbij te kunnen zien. In Bolivië is het me net niet gelukt, wegens te moeilijk te bereiken, maar vandaag was het zover!

​

We reden opnieuw het Huascaran natuurreservaat binnen, dat ik gisteren al bezocht had (maar nu aan de andere kant). En met een gewone bus reden we langs smalle en kronkelige bergwegen helemaal naar boven.

 

Onderweg stopten we aan enkele exemplaren van de Puya Raimondi, een enorm grote plant die enkel in de Andes op een hoogte tussen 3000 en 4000 m groeit. De plant kan tot 100 jaar oud worden en lijkt een beetje op een omgekeerde boom, met cactusachtige bladen aan de onderkant en een langwerpige bloementros bovenaan.

​

Toen arriveerden we aan de parking, onderaan de gletcher. En moest ik 2 km bergop stappen en dat op een hoogte van 5200 m! Man, ik was dood tegen dat ik na een uurtje aan de gletcher aan kwam. Dat komt aan, zenne! Zeker als je conditie niet op peil is. Ik had er voor kunnen kiezen om per paard naar boven te gaan, maar ik liet me niet kennen!

​

Boven was het zicht verbluffend mooi: we konden dichtbij de gletcher komen en hem zelfs aanraken. Het ijs was op bepaalde plaatsen blauw van kleur, echt zoals ik voordien op tv had gezien. Heel indrukwekkend. Spijtig genoeg konden we maar 20 minuutjes bij de gletcher blijven (het nadeel van georganiseerde toers en de gebrekkige conditie bij het klimmen). Naar beneden wandelen ging alvast heel wat vlotter!

 

De gletcher is de laatste jaren zeer sterk gesmolten door de opwarming van de aarde. Heel wat van mijn Peruviaanse metgezellen bekloegen zich er over. Maar dat weerhield ze er toch niet van om hun plastieken zakjes uit het venster van de bus te gooien.

​

​Onderweg naar Huaraz stopten we nog een uurtje aan een restaurant. Ik had die tijd liever gespendeerd aan de gletcher, maar kom, mijn Peruviaanse metgezellen leken tevreden.

​

Op ongeveer 20 minuten van Huaraz begonnen mijn reisgezellen te morren. De buschauffeur reed te vlug volgens hun goesting. En inderdaad, opeens was er een knal en vloog de bus naar omhoog en begon iedereen in de bus te krijsen. Even vreesde ik dat de bus ging kantelen, maar gelukkig kwam hij terug op zijn vier wielen terecht. Of beter gezegd, zijn drie wielen. Onze buscchauffeur was namelijk veel te snel over een verkeersdrempel gereden en hierbij brak het linker achterwiel van de bus af (net waar ik zat). Ik wist zelfs niet dat dat kon. Maar kom, uiteindelijk kwam iedereen er met de schrik van af. Ik had wat last van nekpijn, maar dat was de dag erna over. Toch weer een goede waarschuwing dat het verkeer in Peru niet te vertrouwen is. 

 

Het zal even duren voordat de bibber uit mijn lijf is. Ik nam een collectivo (minibus taxi) naar Huaraz (ik vertrouwde bus of chauffeur niet meer) en ging naar bed na een goede maaltijd.