Ik startte de dag met een bezoek aan de burcht van Ollantaytambo. Deze was van zeer groot belang voor het Incarijk. Het was een van de weinige plaatsen waar de Spanjaarden niet meteen in staat waren om de Inca's te verslaan. Het fort is gelegen langs de steile wand van een heuvel wat ervoor zorgde dat het complex zeer goed verdedigd kon worden. Het bovenste gedeelte van het complex was een tempel.

De burcht ligt aan de rand van het dorp en van zodra je er voor staat kan je maar een ding denken: goder, dat zijn weer veel steile trappen. Maar het was allemaal de moeite waard. De locatie van de burcht was niet willekeurig gekozen. Van bovenaf had je kilometers ver zicht in drie richtingen. Helemaal bovenaan kon je via een smal weggetje, met langs de kant een diepe afgrond, naar de andere zijde van de berg, waar je kon afdalen via de agrarische terrassen. Het was mijn favoriete site tot nu toe!

En dan was het tijd voor de treinrit naar Machu Picchu Pueblo! Aan het station schuilde ik in een cafeetje voor de regen en maakte daar kennis met een Amerikaanse dame, Carole.

Groot was onze hilariteit toen bleek dat we op de trein niet alleen naast elkaar zaten, maar ook nog eens op de meest begeerde plaatsen: helemaal vooraan, met voor en naast ons een groot panoramisch raam! En dit tijdens een van de mooiste treinritten ter wereld! Door de rush van deze onverwachte meevaller, zaten we de ganse treinrit te giechelen. Na anderhalf uur, veel te vlug volgens ons :-), kwamen we aan in Machu Picchu Pueblo. Een niet zo aangenaam dorp dat volledig in teken staat van het toerisme rond MP. Om het treinstation te verlaten moet je je een weg banen langs talrijke toeristenkraampjes.

In de trein werd ons een snack geserveerd en als drankje koos ik een Inca Cola. Het heeft een radioactieve gele kleur en smaakt heel zoet naar bubblegum. Maar ik vond het niet slecht!

's Avonds nog even met Carole afgesproken voor een pisco sour en vroeg naar bed! Morgen is het immers zo ver: dan ga ik eindelijk Machu Picchu bezoeken!