Er zijn weinig Europese toeristen in Huaraz. Dit heeft verschillende voordelen, ten eerste spreekt niemand er Engels en gaat mijn Spaans er dus goed op vooruit. Ten tweede lijkt Huaraz authentieker dan de stadjes die ik voordien bezocht. Nauwelijks toeristenkraampjes, veel lokale winkeltjes en eetgelegenheden.

​

Ik boekte enkele toers voor de komende dagen bij een van de agentschappen. Daar werd ik bediend door een Belgische! Een Franstalige, zodat we uiteindelijk toch converseerden in een mengeling van Engels en Frans.

​

De eerste toer ging richting laguna Llanganuco, een ongelofelijk mooi turquoise meer op 3850 m hoogte en omringd door bergen, waaronder de hoogste van Peru (de Huascaran). Ik val in herhaling, maar het was daar zo mooi! Ik wandelde een uurtje langs de oevers van het meer (terwijl de Peruviaanse medereizigers per bus van viewpoint naar viewpoint reden) en genoot met volle teugen.

Door de afwezigheid van Europese toeristen, gebeurde alles uitsluitend in het Spaans. Maar ik kon de uitleg van de gids zeer goed verstaan en tijdens de lunch vertelde een familie uit Lima me dat mijn uitspraak zeer goed was. Ikke fier :-). Nu nog werken aan mijn woordenschat.

​

's Middags stopten we in Yungay, een van de dorpjes die het zwaarst werden getroffen door de aardbeving van 1970. Een lawine van sneeuw en rotsen, afkomstig van de nabijgelegen Huascaran, overspoelde in een mum van tijd 26.000 inwoners. Van het dorp bleef niets over, alles (huizen, auto's, mensen) werd bedolven onder 4 meter aarde. Enkel een stuk van de kerk steekt er nog bovenuit. De lijken werden nooit geborgen zodat het vroegere stadsgedeelte van Yungay nu een massagraf is geworden. Overblijfselen van auto's en bussen toonden nogmaals de catastrofale impact van de ramp.

​

We waren pas rond 20u30 terug in Huaraz, dus ben ik vlug wat broodjes en kaas gaan uithalen in de supermercado tegenover het hotel. En vroeg naar bed!